मी स्वच्छंद भरारतो...

मी स्वच्छंद भरारतो,
मनानं...कधी देहानं...
कधी कंटाळून जगण्याला,
कधी जगण्याच्याच मोहानं..

कधी कुठे गवसतात
कलकल कविता झ-यांच्या...
हिरवळीत उमटलेल्या
पाऊलखुणा प-यांच्या..

कधी ओठांनी पिऊन घेतो
रंग अबोली फुलांचे..
अन डोळ्यांनी टिपून घेतो
हसू हसर्या मुलांचे...

पाऊलांच्या उर्मीनं...
कधी मृद्गंधाच्या स्नेहानं..
मी स्वच्छंद भरारतो,
मनानं...कधी देहानं...

एक शून्य...

खरंतर..
'मी'पण विसरुन प्रेम करण्यातच तो फसतो..
आणि असंच समजून बसतो, तिचंही तसंच असावं...

मग कधीतरी ती विचारते अचानक,
'तुझा काय संबंध..? तू आहेस कोण...?'
त्याला मग काही बोलताच येत नाही..
तो कोण आहे हेच सांगताच येत नाही..

कारण..
तो विसरलेला असतो त्याचं 'मी' पण...
मग मागे उरतो कोण...?

एक शून्य... एकटाच..

काल रात्री...

काल रात्री,
तो भिकारी चंद्र
आला होता माझ्या अंगणात...
मळक्या चेह-याचा,
नि फाटक्या ढगांची लक्तरं पांघरलेला...

सुर्याला म्हणावं,
सकाळी अंगण नीट झाडून घे...
तारकांचा कचरा फार झालाय अंगणात...

मी...अनंत...

ब-याचदा मी लहान मूल होतो..
आणि अवखळ रूईच्या म्हातारी मागं धावत विसरून जावं घरदार…
तसं स्वत:ला विसरून या स्वरांमागे धावत जातो…
या देहाचे उंबरे लंघून … शब्दांची कुंपणं तोडून..
भावभावनांची वेस ओलांडून…मी स्वरांसोबत चालू लागतो..

काही वेळानं ते माझा हात हातात घेतात..
चालता चालता अलगद उचलून कडेवर घेतात..
अन एक अनोखा प्रवास सुरु होतो..

आम्ही अवकाशाचा कप्पा कप्पा व्यापत जातो..
सारे आभास कापत जातो..
सा-या दिशा व्यापून आम्ही दिगंत होतो..

या स्वरांसोबत चालता चालता मी ही अनंत होतो..